Hoofdstuk 2
Het duurde zeker niet lang voor ik merkte dat ik daadwerkelijk zwanger was. Alles wees erop. Mijn moeder vond het helemaal geweldig, ze was dan ook de eerste die ik het vertelde.
Maar ik wilde ook een gesprek met haar voeren over het huis. Binnenkort zou ik Cornelis ten huwelijk vragen, en dan zou hij hier intrekken. Dan werd het huis veels te klein, met het kindje erbij! Dus besloot ik dat nu het moment was om te vragen of ze wilde verhuizen. Gelukkig vond ze het prima, ookal had ze het liever niet, maar ze begreep dat het huis veel te klein werd.
Diezelfde avond nog vertrokken mijn ouders. Mijn zusje bleef wel bij ons wonen, zodat ze zich een beetje kon settelen. En wel een vertrouwde opgroei omgeving had. Met tranen in mijn ogen keek ik ze na. Dag mam, dag (stief)pap.
Ik probeerde meteen een betere band met mijn zusje op te bouwen. Vroeger speelden we samen, maar die tijd is nu voorbij, aangezien ik zelf een kindje krijg. Ik zou het behoorlijk druk krijgen, dus kon ik nu maar beter wat aandacht aan onze band besteden. We keken samen naar een soap voor Tieners. Dat we vroeger samen keken...
Ik vond het wel een beetje zielig voor Pascalle, haar ouders woonden nu in een ander huis, haar zus zou een kleine baby krijgen en er was een voor haar vreemde man in mijn leven gekomen. Ze zocht vaak steun bij haar geboorte-knuffel Baby-P.
Ondertussen had ik Cornelis verteld dat we een kindje kregen. Hij vondt het helemaal geweldig! Daardoor wist ik dat dit de ware was voor mij. Hij was misschien wel wat ouder, maar dat maakte niet uit. Ik vroeg hem ten huwelijk.
Gelukkig zei hij ja, en trouwden we meteen. Want als we trouwden voor de baby kwam hadden we meer recht op verzekeringsgeld enzo.
De dagen van mijn zwangerschap spendeerde ik aan bankhangen, ik had nergens zin in... Gelukkig begrepen Cornelis en mijn zusje dat goed. Ze hielden me graag gezelschap op de bank.
Ik keek standaard tv, of ik las een boek over tienermoeders, zwangere vrouwen en al dat soort dingen.
Het was weer zo'n dag als alle anderen, maar vandaag zou ik mijn kindje eindelijk ontmoeten. De bevalling was begonnen!
En dit is mijn kleine baby meisje; Ciara Stone. Met de haarkleur en de ogen van haar vader, valt er zowat geen spoortje van mij te vinden.
I adored my little child. Wat een schatje was het... Ze was zeker geen moeilijke baby, gelukkig maar, want die stress zou me teveel worden!
Ik leerde haar lopen, en al snel liep ze als een trein. Ze groeide zo snel! Ik had geen idee of het normaal was, aangezien ik nog nooit eerder een kindje had gehad...
De meeste baby's bleven nooit stil zitten tijdens het verhaaltje lezen, maar Ciara keek aandachtig naar de plaatjes met haar duim in haar mond.
Ook leerde ik haar praten, want Cornelis was er niet vaak vanwege zijn nieuwe baan. Ik vond het allemaal best, als ik maar van mijn kleine meisje kon genieten!
Ciara kon zelfs alleen eten. Wat een knappe peuter!
Ondertussen deed Cornelis geen enkele moeite om voor Ciara te zorgen... Ik moest hem er echt eens op aanspreken. Maar gelukkig had ze altijd haar lieve mama, ik zou haar nooit in de steek laten!
Ik ben zo trots op mijn kleine meisje. Ze pikt alle dingen zo goed op. Alleen betwijfel ik of ik wel nog een kindje wil met Cornelis. Het is hard om voor 2 kinderen te gelijk te zorgen als ze nog zo klein zijn.
Maar Ciara maakt mijn twijfels verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik wil zeker wel een 2e kindje! En dan het liefst als het even kan een jongetje.
Pascalle had Ciara haar knuffelbeer gegeven, en Ciara was er zo lief mee. Ze knuffelde er de hele dag mee, en hij moest persé mee naar bed!
Als ze niet met mij aan het lezen was of aan het spelen met Baby-P zat ze wel in haar speelgoedkist. Voor de eerste keer kon ik uren zoeken, maar later werd het steeds makkelijker haar te vinden. De kleine schat.
Maar de tijd ging snel, en zo kwam en ging mijn verjaardag. Ik werd toch niet zo oud, maar ik was bang voor de rimpels.
Maar ik kreeg geen rimpels! Wonder boven wonder was mijn huid nog helemaal strak... Niks om me zorgen over te maken dus.
Elke avond sloop ik stilletjes de kamer van mijn sleeping beauty in. Ik kon wel een halfuur naar mijn slapende meisje kijken...
